تحلیل موقعیت روایی، پیرنگ و نحو روایی در داستان «طبلِ» هوشنگ مرادی کرمانی برپایه روایت‌شناسی مکتب پاریس

این مقاله می‌کوشد ارتباط طنز با روایت را در سه حوزه موقعیت روایی، پیرنگ و نحو روایی، در داستان «طبل»، از مجموعه قصه‌های مجید، نوشته هوشنگ مرادی کرمانی، بررسی نماید. این موضوع ازآن‌جهت اهمیت دارد که طنز از ویژگی‌های مهم ادبیات کودک و جزو سبک نوشتاری هوشنگ مرادی کرمانی است؛ به همین دلیل، کاربرد طنز نیز در داستان «طبل» ویژگی فرعی تلقی نمی‌شود، بلکه در تمامی جنبه‌های روایت خود را نشان می‌دهد؛ تا جایی که ساختار معمول روایت، تحت تأثیر آن دچار تغییراتی می‌شود. رویکرد این مقاله، روایت شناسی مکتب پاریس است. بر اساس نتایج پژوهش، تقابل اغراق‌آمیز میان دنیای نوجوانی مجید و دنیای بزرگ‌سالی، هسته اصلی داستان است و با توجّه به آن در ساختار اصلی پیرنگ و نحو روایی و موقعیت‌های روایی تغییراتی هماهنگ با این تقابل روی می‌دهد از میان سه عنصر بررسی‌شده، دگرگونی در پیرنگ بیشترین هماهنگی را با طنز پیدا کرده است. در این داستان، طنز کمک می‌کند تا ناخوشایندی غلبه دیگران بر مجید کمتر به نظر آید و همچنان خواننده نوجوان، دنیای نوجوانی را در مرکز توجّه تصوّر کند.